فشن یکی از جهانی ترین صنعت هایی است که می توان نام برد. 

با قدم زدن در خیابان های شهر های بزرگ، فروشگاه هایی با اسم های بزرگ مثل Zara,H&M,Gap یا Nike را می بینید. لباسی که از یکی از این برند ها می خرید، دقیقا مشابه همین کالا در گوشه ای دیگر از جهان وجود خواهد داشت. فشن یکی از جهانی ترین صنعت هایی است که می توان نام برد. در این صنعت فروشگاه ها می توانند طراحی های جدیدی را خلق کنند و راهی کارگاه ها و کارخانه ها کنند تا تولید شود و بعد در تمامی نقاط جهان توزیع کنند و همه ی این ها تنها با یک تماس تلفنی یا کلیک موس امکان پذیر است.

برای مصرف کنندگان در کشور های توسعه یافته، جهانی شدن به معنی وفور انتخاب و گزینه است. اکنون دوره ی "فشن سریع" می باشد، بدین معنی که اجناس از طراحی تا تولید و توزیع در فروشگاه ها، به کمتر از 2 هفته زمان نیاز دارند. همچنین می توان گفت "سریع" به این معناست که مد ها در زمان کوتاهی می آیند و می روند. اگر بخواهیم به صورت تاریخی بررسی کنیم، قیمت تمام شده ی پوشاک هیچ وقت پایین تر از اکنون نبوده است و این موضوع افراد را به پیش رفتن و همراه شدن با آخرین مد روز و تغییر گاه به گاه کمد لباس های خود تشویق می کند.

اگر چه این سرعت ذکر شده و قیمت تمام شده کم، برای مصرف کننده ممکن است پیامد خوبی نداشته باشد و از این پیامد های منفی می توان به کیفیت نامناسب پارچه، لباسی که به خوبی دوخته نشده و بعد از چند بار پوشیدن کیفیت خود را از دست می دهد، اشاره کرد. اما هزینه و پیامد گزاف تر شامل حال کسانیست که در این صنعت در سطوح پایین تر مرحله ی تولید قرار می گیرند. بسیاری از شرکت های چند ملیتی محصولات خودشان را به دست خود تولید نمی کنند، بلکه قرارداد هایی را با تولید کنندگان دیگر امضا می کنند تا آنها برایشان این کار را انجام دهند. این تولید کنندگان نیز کارخانه های خود، خصوصا در زمینه های دوخت و دوز را در کشور های در حال توسعه راه اندازی می کنند. به دلیل فقر حاکم در عموم این کشور ها این کارخانه ها می توانند از کارگران سو استفاده کنند و با حقوق های کم آنها را به کار بگیرند. برای مثال یک تحقیق دولتی که در خصوص کارخانجات تولید پوشاک برند Zara انجام شده، فاش کرده است که قیمت تمام شده برای یک شلوار جین که به قیمت 126 دلار به فروش می رسد، 1.14 دلار است و این یعنی سهم یک کارگر تولید کننده برای تولید یک شلوار جین از این مقدار هم کمتر است.

اما حمایت کنندگان جهانی شدن پروسه ی تولید، استدلال های مختلفی دارند از جمله اینکه شرکت ها عامل اصلی این مشکل نیستند و در واقع بدون این شرکت ها تعداد زیادی از افراد در کشور های در حال توسعه کار خود را از دست می دهند و بدون شغل باقی می مانند. و همچنین برای شرکت های بزرگ تقریبا غیر ممکن است که دائما تمام کارخانه هایی که برای آنها کار می کنند را زیر نظر بگیرند، و مسئولیت قانون گذاری و حمایت از کارگران باید به عهده ی دولت باشد. حتی ناخوداگاه مصرف کنندگان هم مسئول هستند. آن ها با انتخاب لباس های ارزان تر، برند ها را مجبور به پایین اوردن قیمت برای رقابت با هم می کنند که به طبع تولید کنندگان مجبور به کاهش حقوق کارگران خود می شوند. امید به این امر است که مصرف کنندگان قادر می باشند که با قدرت خود در تعیین نرخ بازار، شرکت ها را به پیش گرفتن مسیر اخلاقی تر، مثلا قراردادبستن با تولیدکنندگانی که سابقه ی خوبی در رفتار با کارمندان خود دارند، سوق دهند. در اواخر دهه  90 وقتی معترضان به برند ورزشی Nike فاش کردند در کارخانه های تولید کننده محصولات این برند بزرگ چه خبر است، این برند به شدت تحت فشار قرار گرفت. کارکردن کودکان و شرایط سخت کاری، در معرض مواد شیمیایی قرار گرفتن کارگران، دریافتی کم و ساعت کاری زیاد از جمله موارد فاش شده بودند. فشار افکار عمومی که شامل تحریم برند نیز می شد نهایتا Nike را مجبور به اقدام کرد، برای مثال سرکشی منظم از کارخانه ها یکی از اقداماتی بود کهNike  به انجام آن متعهد شد.

جهانی شدن لزوما یک چیز بدی نیست، اما لایه ها و فرایند های دخیل در تولید، بهره کشی را تقویت و شرکت ها را به مسئولیت گریزی تشویق می کند.

در آخر، آگاهی مصرف کننده از اینکه در طی فرایند تولید لباس هایش چه می گذرد و انتخاب شرکت های مسئول و دارای اخلاق کاری، مهم می باشد.

نظرات کاربران شما هم می توانید درمورد این مطلب نظر بدهید